Milieuverontreinigende stoffen zijn alomtegenwoordig in onze omgeving, en blootstelling eraan kan onze gezondheid schaden. Deze uitgebreide wetenschappelijke review verkent de verschillende milieuverontreinigende stoffen en hun schadelijke impact op het menselijk lichaam. Van zware metalen en pesticiden tot luchtverontreinigende stoffen, we onderzoeken de risico's en gevolgen van blootstelling, waaronder ontwikkelingsvertragingen, neurologische aandoeningen en kanker. Door de impact van milieuverontreinigende stoffen te begrijpen, kunnen we onze blootstelling verminderen en onze gezondheid beschermen.
Inleiding
Milieuverontreinigende stoffen zijn chemische stoffen of verbindingen die schade kunnen toebrengen aan levende organismen en het milieu. Ze verwijzen ook naar chemische verbindingen of elementen in de lucht, water, voedsel, bodem, stof of andere milieumedia zoals consumentenproducten zoals cosmetica. Deze toxines worden vaak geproduceerd door menselijke activiteiten, zoals industriële processen, transport en landbouw, en kunnen in verschillende vormen worden aangetroffen, waaronder gassen, vloeistoffen en vaste stoffen.
Volgens het National Biomonitoring Program (NBP) van de CDC zijn er meer dan 400 milieuchemicals of hun metabolieten gemeten in menselijke monsters (bijv. urine, bloed, serum of moedermelk). Ook worden toxines van bacteriën, schimmels, algen en planten als de dodelijkste chemicaliën beschouwd. 1]
Milieuverontreinigende stoffen kunnen ook een aanzienlijke impact hebben op ecosystemen, waaronder de verontreiniging van bodem, water en lucht en de verstoring van natuurlijke habitats en wilde dieren. Deze toxines kunnen zich ophopen in de voedselketen, wat leidt tot bioaccumulatie en biomagnificatie, wat ernstige gevolgen kan hebben voor de gezondheid van dieren en mensen.
Milieuchemicals hebben in het bijzonder een breed scala aan nadelige effecten op de menselijke gezondheid. Deze omvatten verstoringen van het endocriene systeem, auto-immuun aandoeningen, neurodegeneratieve ziekten, obesitas, allergieën, astma, cognitieve achteruitgang, stofwisselingsstoornissen, onvruchtbaarheid, autisme en kanker, om er maar een paar te noemen. 2-7]
Lijst van milieuchemicals:[8]
- Acrylamide
- Cotinine
- N,N-Diethyl-meta-toluamide (DEET)
- Dioxine-achtige chemicaliën
- Desinfectie bijproducten (Trihalomethanen)
- Milieu-fenolen
- Benzofenon-3
- Bisfenol A (BPA)
- Triclosan
- 4-tert-Octylfenol
- Fungiciden en herbiciden
- Sulfonylurea herbiciden
- Zware metalen (zie meer uitgebreide lijst hieronder)
- Insecticiden en pesticiden
- Micro- en nanoplastics[9]
- Microplastics van 0,1–5000 µm groot
- Nanoplastics < 0,1 µm groot
- NNAL (4-(methylnitrosamino)-1-(3-pyridyl)-1-butanol)
- Niet-dioxine-achtige polychloorbifenylen (PCB's)
- Parabenen
- Perchloraat
- Perfluorchemicaliën (PFC's)
- Ftalaten
- Benzylbutylftalaat
- Di-2-ethylhexylftalaat
- Dicyclohexylftalaat
- Diethylftalaat
- Di-isononylftalaat
- Dimethylftalaat
- Di-n-butylftalaat/Di-isobutylftalaat
- Di-n-octylftalaat
- Polybroomdifenylethers (PBDE's) en polybroombifenylen (PBB)
- Polycyclische aromatische koolwaterstoffen (PAK's)
- Vluchtige organische stoffen (VOS)
- Benzene3
- Methyl tert-butylether (MTBE)
- Styreen
Lijst van biologische toxines van levende organismen:[10]
- Aflatoxinen geproduceerd door veel soorten van de schimmel Aspergillus,
- Veroorzaakt vaak verontreiniging van maïs en andere gewassen tijdens productie, oogst, opslag of verwerking
- Bij hoge doses en over lange perioden veroorzaakt het acute en chronische leverbeschadiging en leverkanker
- Amanitine toxines geproduceerd door de giftige vliegenzwam (Amanita phalloides)
- Gezondheidseffecten kunnen lever- en nierfalen en de dood omvatten
- Anthrax lethale toxine geproduceerd door Bacillus anthracis
- De antrax toxine-eiwitten, waaronder de antrax lethale factor, werken samen om het afweersysteem van een cel te verstoren.
- Botulinumtoxine geproduceerd door Clostridium botulinum
- Een van de meest giftige stoffen die tot nu toe bekend zijn.
- Veroorzaakt botulisme – een ernstige spierverlammende ziekte
- Pertussistoxine geproduceerd door de Bordetella pertussis bacteriën
- Veroorzaakt kinkhoest
- Staphylococcale enterotoxine B (SEB)
- Meestal geassocieerd met voedselvergiftiging
- Saxitoxine en neosaxitoxine geproduceerd door verschillende soorten mariene en zoetwateralgen en blauwgroene algen (cyanobacteriën)
- Hoge concentraties kunnen zich ophopen in filtervoedende schelpdieren, zoals venusschelpen en oesters
- Vomitoxine (deoxynivalenol), diacetoxyscirpenol, en T-2 en HT-2 toxines van schimmels en algen
- Deze mycotoxines beïnvloeden tot 25 procent van de wereldwijde graanvoorziening
Voor niet-metaal toxines, overweeg een toxisch niet-metaal chemisch profiel (GPL-TOX) te doen dat screent op de aanwezigheid van 173 verschillende giftige chemicaliën, waaronder:
- Organofosfaat pesticiden
- Ftalaten
- Benzene
- Xyleen
- Vinylchloride
- Pyrethroïde insecticiden
- Acrylamide
- Perchloraat
- Diphenylfosfaat
- Etheenoxide
- Acrylonitril
Als u bent blootgesteld of denkt dat er een mogelijkheid van blootstelling aan mycotoxines is, overweeg dan om een urinetest (MycoTOX-profiel) of bloed IgE-test te doen om te achterhalen of u bent blootgesteld aan mycotoxines of een allergische reactie op schimmel heeft ontwikkeld. MycoTOX maakt gebruik van massaspectrometrie (MS/MS) technologie, die in staat is om lagere niveaus van schimmeltoxines te detecteren.[11]
De test wordt ook gebruikt voor vervolgtesten om te zorgen dat detoxificatietherapieën succesvol zijn geweest. Testen op IgE schimmelantistoffen (en mogelijk op IgG schimmelantistoffen, om eerdere blootstelling te achterhalen) is nuttig voor individuen die vermoeden dat ze reageren op een omgevingsprikkel.[12] Schimmel kan zowel binnen (huishoudelijke planten en vochtige plaatsen) als in de lucht buiten (piekniveaus in de late zomer en vroege herfst) bestaan. Let ook op dat warmere, vochtige klimaten het hele jaar door verhoogde schimmelwaarden kunnen hebben.[13]
Zware metaal toxiciteit
Zware metalen zijn elementen die een atoomnummer groter dan 20 hebben en een atoomdichtheid boven 5 g/cm3 en moeten de eigenschappen van een metaal vertonen. Zware metalen worden grofweg verdeeld in twee categorieën: essentiële en niet-essentiële zware metalen. Essentiële metalen zijn die welke door levende organismen nodig zijn voor het uitvoeren van fundamentele processen zoals groei, metabolisme en ontwikkeling van verschillende organen (zoals koper, ijzer, kobalt, mangaan, zink en nikkel). 14]
Figuur: Diagrammatistische uitleg over zware metalen in het milieu.
Bron: Mitra, S. et al. (2022). Impact van zware metalen op het milieu en de menselijke gezondheid: Nieuwe therapeutische inzichten om de toxiciteit tegen te gaan. Journal of King Saud University-Science, 101865.
Veel niet-essentiële zware metalen kunnen giftig zijn voor mensen (zoals arseen, kwik, lood, cadmium en antimoon). Blootstelling aan deze metalen is toegenomen door industriële en antropogene activiteiten en moderne industrialisatie.
Verontreiniging van water en lucht door giftige metalen is een milieuprobleem, en honderden miljoenen mensen wereldwijd worden getroffen. Voedselverontreiniging met zware metalen is een andere zorg voor de menselijke gezondheid. Zware metalen en andere milieuverontreinigende stoffen kunnen ook van nature voorkomen en in het milieu blijven. Menselijke blootstelling aan metalen is dus onvermijdelijk. De toxische mechanismen van zware metalen manifesteren zich via de generatie van reactieve zuurstofsoorten (ROS), enzyminactivatie en onderdrukking van het antioxidantafweersysteem.[15]
Beroepsmatige en industriële blootstelling, of blootstelling via verschillende hobby's, kan mensen een hoger risico op zware metaal toxiciteit opleveren.[16-17]
Degenen die het meest risico lopen zijn werknemers in industrieën zoals:
- Metaalraffinage
- Leggen (het combineren van metalen met andere stoffen)
- Elektronica- en computerproductie
- Onderdelenproductie in de lucht- en ruimtevaart en machinebouw
- Pesticideproductie en -toepassing,
- Lassen (fabricageproces waarbij twee of meer onderdelen door middel van warmte, druk of beide aan elkaar worden versmolten, waardoor een verbinding ontstaat terwijl de onderdelen afkoelen)
- Loodgieterij
- Bouw
- Olie raffinage
- Vuurwapens en munitie
- Mijnbouw
- Afvalverwerking
- Pigment- en coatingproductie
- Petrochemische productie
- Werken met glas, kleurstoffen, keramiek of verf
- Tandheelkunde
Dagelijkse activiteiten en uw omgeving kunnen ook een risicofactor zijn voor verhoogde blootstelling aan giftige zware metalen. Deze omvatten:
- Verontreiniging van grondwater en lucht kan metalen verspreiden
- Meestal in de nabijheid van de hierboven genoemde industrieën
- Consumptie van voedsel dat met metalen is verontreinigd (zoals bepaalde zeevruchten of rijst)
- Rijst -> arseen
- Zeevruchten -> kwik
- Supplementen van fabrikanten die geen goede productiepraktijken (GMP) volgen en niet in laboratoria zijn getest op zware metalen en andere toxines
- Roken (actief en passief)
- Huizen met oudere putten, leidingen en bouwmaterialen,
- Persoonlijke verzorgingsproducten en cosmetica
- Bepaalde medicijnen
- Blootstelling aan emissies en uitlaatgassen
- Blootstelling aan verven, tandheelkundige amalgaam en vuurwerk
Zodra een giftig zwaar metaal het lichaam binnenkomt, wordt het ofwel geëlimineerd via ontlasting, gal, urine, zweet, haar en nagels of afgezet in weefsels. Dat kan resulteren in langdurige opslag. Echter, het meten van weefselaccumulatie (of "totaal lichaamslast") is uitdagend.[18]
Figuur: Mechanismen van zware metaal toxiciteit bij mensen.
Bron: Mitra, S. et al. (2022). Impact van zware metalen op het milieu en de menselijke gezondheid: Nieuwe therapeutische inzichten om de toxiciteit tegen te gaan. Journal of King Saud University-Science, 101865.
Giftige zware metalen kunnen worden gemeten in verschillende monster types zoals bloed, urine, haar en nagels als de meest toegankelijke weefsels om blootstelling te kwantificeren. Echter, meerdere variabelen (zoals halfwaardetijd, dosis, tijd, kinetiek en route) beïnvloeden het geschikte monster type. Klinische beoefenaars doen meestal twee tests: een pre- en post-geprovoceerd monster (urine of bloed) om recente blootstelling van weefselopslag te onderscheiden. Willekeurige urinemonsters of getimede verzamelingen bieden nuttige informatie om blootstellingen te screenen. Haar en/of vingernagels, potentiële routes voor eliminatie van giftige elementen, kunnen nuttige monsters zijn voor het detecteren van een blootstelling die een maand of langer voor de monsterverzameling heeft plaatsgevonden. Detectie van elementen in haar en nagels is enigszins gecorreleerd aan de halfwaardetijd van de elementaire vorm.[19]
Genova Diagnostics Toxic Element Clearance Profile Analytes (urine gerelateerd aan creatinine) omvatten:[20]
- Lood
- Kwik
- Aluminium
- Antimoon
- Arseen
- Barium
- Bismut
- Cadmium
- Cesium
- Gadolinium
- Gallium
- Nikkel
- Niobium
- Platina
- Rubidium
- Thallium
- Thorium
- Tin
- Tungsten
- Uranium
Figuur: Diagrammatistische uitleg van de behandeling van zware metaal toxiciteit door natuurlijke bioactieve moleculen.
Bron: Mitra, S. et al. (2022). Impact van zware metalen op het milieu en de menselijke gezondheid: Nieuwe therapeutische inzichten om de toxiciteit tegen te gaan. Journal of King Saud University-Science, 101865.
Strategieën ter ondersteuning van natuurlijke zware metaal detoxificatie in het lichaam:[21-23]
- Optimaliseren van de voedingsstatus van het hele lichaam voor detoxificatie
- Micronutriënten (zink en selenium, in het bijzonder)
- Essentiële aminozuren
- Ontstekingsremmende vetzuren (omega-3, EVOO, enz.)
- Bepaalde beschermende fytochemicaliën kunnen ook helpen (quercetine, catechine, anthocyanine, astaxanthine, curcumine, resveratrol, ferulinezuur, chryseïne en naringenine)
- Optimaliseren van de darmfunctie en het herstellen van de darmdoorlaatbaarheid
- Elimineer alle voedselallergenen
- Spijsverteringsenzymen en bepaalde probiotische stammen[24] (zoals Bacillus-soorten, die bijzonder effectief lijken te zijn in het verwijderen van giftige zware metalen)[25]
- Bepaalde vezels die de darmmotiliteit en defecatie verhogen
- Voldoende magnesium gebruiken om de stoelgang te bevorderen
- Zie specifieke richtlijnen hierover in het Biohacker’s Handbook
- Het verbeteren van de leverdetoxificatiepaden (Fase 1 & Fase 2 – in detail beschreven in het Biohacker’s Handbook)
- Gemethyleerde B-vitaminen (B6, foliumzuur & B12)
- Dagelijks eten van zwavelhoudende voedingsmiddelen (uien, broccoli, boerenkool, knoflook, eieren, enz.)
- Glutathion, N-acetylcysteïne, mariadistel (silymarine), taurine en R-liponzuur
- Chlorella, spirulina, microalgen[26] en koriander kunnen ook helpen
- Regelmatig zweten via lichaamsbeweging en warmte (bijv. sauna en infraroodsauna)
- Zie het specifieke infraroodsauna- en niacineprotocol voor zware metaal detoxificatie uit het Biohacker’s Handbook
- Veel mineralenrijke vloeistoffen drinken en elektrolyten gebruiken
- In het algemeen, het optimaliseren van alle routes voor het elimineren van toxines in het lichaam:
- Zweet
- Urine
- Ontlasting
- Chelatormiddelen (raadpleeg altijd een medisch expert voordat u deze gebruikt)
- DMSA, DMPS en EDTA
- Endogene chelatormiddelen zijn onder andere glutathion en metallothioneïne
- Overweeg om mogelijke amalgaam (kwik) vullingen te laten verwijderen door een professionele biologische tandarts
Conclusie
Milieuverontreinigende stoffen vormen een aanzienlijk risico voor de menselijke gezondheid, en hun impact kan niet worden genegeerd. Deze uitgebreide wetenschappelijke review benadrukt de verschillende milieuverontreinigende stoffen waaraan mensen blootgesteld kunnen worden en hun schadelijke effecten op het lichaam. De review benadrukt dat toxines zich kunnen ophopen in de voedselketen, wat leidt tot bioaccumulatie en biomagnificatie, met ernstige gevolgen voor dieren en mensen. Door de risico's en gevolgen van blootstelling aan milieuverontreinigende stoffen te begrijpen, kunnen mensen stappen ondernemen om hun blootstelling te verminderen en hun gezondheid te beschermen.
Referenties:
- Natuurlijk Biomonitoring Program. (2021). Milieuchemicals. Centra voor Ziektebestrijding en Preventie.
- Crinnion, W. (2000). Milieu geneeskunde, deel één: de menselijke last van milieuverontreinigende stoffen en hun veelvoorkomende gezondheidseffecten. Alternatieve Geneeskunde Review 5 (1): 52–63.
-
Nationale Biomonitoring Program. (2017). Toxines. Centra voor Ziektebestrijding en Preventie.